De ijzeren kop van Wout van Aert: hoe hij de Girorit naar Siena won

Ondanks vele tegenslagen won Wout van Aert (30) de negende rit van de Giro d’Italia. Als je zijn veerkracht zou kunnen bottelen, verkocht je miljoenen flessen per dag.

Op 30 april, de dinsdag na de Amstel Gold Race, verkende Wout van Aert de finale van de Girorit naar Siena. Hij was toch in de buurt: hij deed een stage in Toscane. Het parcours kende hij al, maar hij wilde – ondanks een opkomende virale infectie – van het uitzicht genieten. Dat deed hij met volle teugen, zo bleek uit de titel van zijn Strava-post.

De Via Santa Caterina, de steile slotklim naar het wereldberoemde Piazza del Campo, reed hij omhoog, zigzaggend tussen wandelaars, met 9,2 kilometer per uur. Die dag zette hij 18 mei, de dag van de Girorit met finish in Siena, in zijn agenda.

Maar de voorbereiding verliep moeizaam. De infectie verstoorde zijn training, en dat had gevolgen. Op karakter werd hij nog tweede in de eerste Girorit, maar in de dagen daarna betaalde hij de tol. Hij verbeterde wel, elke dag een beetje. Zelfs binnen zijn ploeg Visma–Lease a Bike was de hoop op winst in Siena gering.

Toch speelde de Herentalsenaar klaar wat weinigen nog verwachtten: hij won de rit. De symboliek was groot. In 2018 had hij er, in de Strade Bianche, zijn eerste WorldTour-podium gehaald. In diezelfde klassieker vierde hij in 2020 zijn eerste zege sinds zijn zware val in de Tour van 2019.

Zelden werd een Belgische wielerzege met zo veel universeel enthousiasme onthaald. Engelse, Franse, Spaanse en Italiaanse commentatoren bewierookten hem als ware hij de nieuwe paus. Wielerfans wereldwijd, ongeacht hun nationaliteit, juichten mee. Ze waren geraakt door het verhaal van een underdog die na talloze tegenslagen opnieuw zijn renaissance beleefde.

COME UN’ARABA FENICE 🤩🐦‍🔥

Wout van Aert ritrova il successo in Piazza del Campo e la nostra cabina di regia non riesce a trattenere la commozione 🥹🤩#EurosportCICLISMO #Cycling #GirodItalia #Giro #vanAert pic.twitter.com/bEtqPTdUdY

— Eurosport IT (@Eurosport_IT) May 18, 2025

De valpartijen in Dwars door Vlaanderen en de Vuelta van 2024, een pijnlijke sprintnederlaag in Dwars door Vlaanderen dit jaar, de infectie voor de Giro en de mediadruk na talloze ereplaatsen: het had hem niet kleingekregen.

De emotionele ontlading was zelden zo groot. ‘Yeaaah!’ riep hij voor hij in de armen sprong van zijn trouwe verzorger en vriend Wesley Theunis. Het galmde over het hele Piazza del Campo. Omringd door uitgelaten Italiaanse wielerfans vierde hij zijn winst met zijn vrouw Sarah en hun twee zoontjes, die speciaal voor deze rit naar Italië waren gereisd.

Volgens Sarah was dit Van Aerts mooiste overwinning. Niet door het sportieve belang, maar door de emotionele lading. ‘De mooiste? Misschien wel, ja. Weinig mensen weten hoeveel kracht dit heeft gekost’, beaamde Van Aert.

🇮🇹 #GirodItalia

This one means a lot! 💛 pic.twitter.com/7yjikRzPEG

— Team Visma | Lease a Bike (@vismaleaseabike) May 18, 2025

Hoe slaagt de Kempenaar erin om telkens weer op te staan en zijn grenzen te verleggen, zoals hij in Siena deed?

Vijf factoren verklaren zijn – zoals hij het zelf noemde – ijzeren kop.

1. Hij slaagt erin de pijn te verbijten

Toen Van Aert op 30 april de finale van de Girorit verkende, reed hij de Colle Pinzuto, een steile gravelklim, op met 22 kilometer per uur.

Zondag, in het wiel van medevluchter Isaac del Toro, reed hij diezelfde helling bijna 8 kilometer per uur en anderhalve minuut sneller op. Van Aert moest het glazuur van zijn tanden bijten om de 14 kilogram lichtere Mexicaan te volgen. Pas 5 kilometer voor de finish was hij enigszins hersteld.

Net op tijd voor de Via Santa Caterina, waar hij zich opnieuw vastbeet in Del Toro’s wiel. Bovenop de helling versnelde hij. Hij wist dat de eerste renner in de bochtenrijke laatste honderden meters een tactisch voordeel opleverde.

Het plan lukte. Van Aert reed zelfs een zogenaamde KOM (de snelste tijd ooit) op Strava in de laatste 630 meter, van de voet van de klim tot aan de meet. Niet met superbenen, maar puur op karakter.

Na de finish hapte Van Aert als een vis op het droge naar adem. Het deed terugdenken aan de Strade Bianche van 2018. Toen werd hij op dezelfde helling geveld door krampen. Hij klom toch weer op de fiets en finishte als derde. Uitgeput lag hij op de plaveien van het Piazza del Campo, armen gespreid als een gevallen krijger.

Wout van Aert: “My road career started in Siena, in 2018. It was meant to be that I would win here.” 🥹

📷: kramon_velophoto #GirodItalia pic.twitter.com/dEtGN0aMnU

— Lukáš Ronald Lukács (@lucasaganronald) May 18, 2025

Volgens Van Aert is dit vermogen om telkens de pijn te verbijten deels aangeboren, maar vooral gevormd in zijn jeugd. Toen leerde hij dat opgeven geen optie was. Als nieuweling en junior nam hij het in het veldrijden vaak op tegen Mathieu van der Poel, een nog groter talent. Dat dwong hem fysiek en mentaal tot het uiterste te gaan.

Doorheen de jaren verfijnde hij zijn aanpak. Volgens mental coach Rudy Heylen leerde Van Aert technieken om pijn te beheersen, zoals het opsplitsen van een race in kleine segmenten – van bocht tot bocht – om de mentale last te verlichten. Tijdens trainingen stelt hij microdoelen, zoals een seconde sneller rijden per interval, omdat hij weet dat de pijn achteraf voldoening oplevert.

Zijn mantra, ooit gedeeld op Instagram na een lactaattest, vat zijn filosofie samen: ‘The only way around suffering is to go straight through it.’

Dat bewees Van Aert zondag opnieuw. Hij was nog niet in allerbeste conditie, maar zijn volharding was nooit groter.

2. Hij blijft optimistisch

Ondanks de druk en het uitblijven van een zege in de eerste Giroweek, bleef Van Aert glimlachen. Slechts één keer was frustratie zichtbaar: nadat hij zijn ploegmaat Olav Kooij in de sprint niet goed had kunnen lanceren, stapte hij zonder commentaar in de bus.

Verder bleef hij vriendelijk, zelfs toen hem steeds opnieuw dezelfde vragen werden gesteld. Hoe het met hem ging? Wanneer hij nog zou winnen? Zijn antwoord bleef: ‘Mijn dag komt nog wel.’

Zijn optimistische, zelfs humoristische houding helpt hem tegenslagen te relativeren en negatieve gedachten te counteren. Na zijn zware val in Dwars door Vlaanderen in 2024 gaf hij zijn eerste trainingsritten ludieke titels op Strava: ‘Ge kunt ni blijven liggen hé’ en ‘’t Springkasteel aan de kant geschoven’.

Na zijn crash in de Vuelta van 2024, die hem fysiek en emotioneel zwaar trof, postte hij op Instagram hoe hij zijn krukken in een container gooide. De boete voor sluikstorten nam hij er graag bij.

Volgens mental coach Rudy Heylen stimuleert humor de aanmaak van dopamine. Dat bevordert positiviteit en veerkracht.

3. Hij aanvaardt tegenslagen

Na zijn zege in Siena zei Van Aert dat hij gelooft dat sommige dingen niet zomaar gebeuren – zoals winnen in de Toscaanse stad. ‘It had to be here.’

Dat geloof in het lot is een pijler van zijn mentale veerkracht. Tegenslagen – hoe zwaar ook – gebeuren volgens hem met een reden. Het is de kunst om ze te aanvaarden.

🎙️ “This means a lot to me. It had to be here, it’s where my road career started. Delivering a win again, it feels so good.” – 🏆 🇧🇪 @WoutvanAert (TVL) #GirodItalia pic.twitter.com/es7QJC5nHx

— Giro d’Italia (@giroditalia) May 18, 2025

Volgens Heylen is het vermijden van de ‘waarom ik?’-vraag cruciaal. In plaats daarvan stelt Van Aert de vraag: ‘Hoe kan ik verder?’

In 2021 verstoorde een blindedarmontsteking zijn Tourvoorbereiding. Toch paste hij zijn schema aan en won hij uiteindelijk drie ritten, waaronder die over de Mont Ventoux. ‘Als je een atleet bent, loopt het vaak fout’, zei hij. ‘Maar als je dan opgeeft, raak je nergens. Je moet het aanvaarden, blijven proberen en dan lukt het op een dag wel.’

Volgens zijn vriend Andreas Buts, zelf een fervente amateursporter, is dat het belangrijkste wat hij van Van Aert leerde. ‘Als ik een tegenslag krijg in een wedstrijd, denk ik vaak aan het zinnetje dat Wout vaak herhaalt: Accepteren en doorgaan.’

Zelfs na een lekke band in Parijs-Roubaix 2023, die hem een mogelijke zege kostte, liet Van Aert de pech snel los. Tijdens een fietstocht met vrienden kort daarna werd het niet eens besproken. En toen zijn zoontje Georges hem na de laatste Parijs-Roubaix vroeg waarom hij ‘weer vierde’ was geworden, antwoordde Van Aert met de glimlach: ‘Omdat er drie sneller waren, maatje.’

Die filosofie hielp hem ook na zijn val in de Vuelta van vorig jaar. Even vroeg hij zich af of het nog de moeite waard was. Maar na enkele weken mentale reflectie was het antwoord: ‘Ja.’ Zijn liefde voor de koers was nog te groot. En dus begon hij met frisse moed aan een nieuw revalidatieproces.

4. Hij focust op de taak, niet op de druk

Van Aert laat zich niet leiden door externe verwachtingen. Zelfs niet als hij die niet meteen kan inlossen. Twee dagen voor zijn zege in Siena zei hij: ‘Ik heb niemand iets te bewijzen.’ Die uitspraak paste bij zijn bekende zin na de E3 Harelbeke van 2023: ‘Ik moest just niks.’

Volgens mental coach Rudy Heylen toont dat hoe Van Aert focust op wat hij zélf kan controleren. Door zich niet blind te staren op het eindresultaat, maar te concentreren op de uitvoering, vermijdt hij negatieve gedachtespiralen.

Een techniek die Heylen hem al in zijn vroege veldritjaren aanleerde, heet ‘Ik Fiets Focus’. Tijdens wedstrijden concentreert Van Aert zich op de eerstvolgende taak – een bocht, een helling – in plaats van op de finish. Het resultaat is een gevolg van zijn acties geworden, niet van zijn gedachten.

Ook in de Giro bleef hij gefocust op het proces. De rit naar Siena moest, ondanks een mindere eerste Giroweek, de zijne worden. En dat werd hij ook.

“Do it for your kids.” 🥹💪🏼

Go inside @vismaleaseabike’s team car with Sports Director Marc Reef to relive Wout van Aert’s outstanding victory on Stage 9 of the Giro d’Italia 🎙️
_______________
🇮🇹 #GirodItalia pic.twitter.com/1jGP1JWXoa

— Velon CC (@VelonCC) May 18, 2025

5. Hij kan relativeren: het leven is belangrijker dan de koers

Hoe professioneel Van Aert ook is, en hoe graag hij nog klassiekers aan zijn palmares wil toevoegen: het is niet het belangrijkste in zijn leven. Hij weet dat er ergere dingen zijn dan een koers verliezen.

Toen hij in 2022 de Ronde van Vlaanderen miste door corona, was hij diep ontgoocheld. Toch verwees hij ook naar de dood van zijn jeugdvriend Glenn Smolderen, die overleed aan botkanker. En naar ploegmaat Michael Goolaerts, die stierf tijdens Parijs-Roubaix. ‘Mijn tegenslagen zijn herstelbaar. Hun dood niet’, klonk het.

Eind 2023 sprak Van Aert over een ‘gevoel van berusting’ dat hem helpt om koersresultaten te relativeren. Volgens zijn vriend Marnix Van Hoeck is zijn gezin veel belangrijker dan een zege in Roubaix of op het WK.

Zijn gezin helpt hem successen en nederlagen in perspectief te plaatsen. En het maakt een overwinning zoals die in Siena des te kostbaarder: hij kon ze delen met wie voor hem écht telt.

Vrienden van Wout van Aert: ‘Zijn gezin is veel belangrijker dan de Ronde van Vlaanderen of Parijs-Roubaix winnen’